ประเทศไทยมีอัตราการครอบครองอาวุธปืนสูงกว่าประเทศอื่น ๆ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้[17] และยังมีผู้ครอบครองปืนที่ไม่ได้รับใบอนุญาตอีกเป็นจำนวนมาก ซึ่งอาวุธเหล่านั้นส่วนใหญ่มีการซื้อขายกันผ่านชายแดน[6][18] รอยเตอร์สกล่าวว่าแม้อัตราการครองปืนในไทยจะสูง แต่เหตุกราดยิงก็ไม่ค่อยเกิดขึ้นบ่อยนัก[19]

อย่างไรก็ตาม หลังจากเหตุกราดยิงที่จังหวัดนครราชสีมา พ.ศ. 2563 แล้ว ยังมีการก่อเหตุกราดยิงอีกหลายกรณี ได้แก่ เหตุกราดยิงที่โรงพยาบาลสนามจังหวัดปทุมธานีเมื่อวันที่ 24 มิถุนายน 2564 เหตุกราดยิงทีจังหวัดเชียงราย เมื่อวันที่ 14 กรกฎาคม 2565[20] เหตุกราดยิงที่จังหวัดอุบลราชธานีเมื่อวันที่ 3 สิงหาคม 2565 เหตุกราดยิงหัวรถจักร รถเร็วกรุงเทพ-สุไหงโกลก เมื่อวันที่ 4 สิงหาคม 2565[21] และเหตุกราดยิงที่กรมยุทธศึกษาทหารบกเมื่อวันที่ 14 กันยายน 2565[22] ข้อมูลของเวิลด์ป็อบปูเลชันรีวิวระบุว่าในระยะเวลา 10 เดือนของปี 2565 ประเทศไทยมีผู้เสียชีวิตจากอาวุธปืนแล้ว 2,804 คน อยู่ในอันดับที่ 15 ของโลก หรือคิดเป็นอัตราตายจากปืน 3.91 ต่อประชากร 1 แสนคน[23]

มีการถอดบทเรียนจากเหตุกราดยิงที่จังหวัดนครราชสีมาปี 2563 ว่าปัญหาเกิดจากพื้นฐานอารมณ์ของผู้ก่อเหตุ การเลี้ยงดู การมีโอกาสลงมือก่อเหตุ และสังคมที่มีการเอาเปรียบ ไม่ใช่พฤติกรรมเลียนแบบ รวมทั้งสื่อไม่ควรเน้นลงข่าวของผู้ก่อเหตุมากจนทำให้กลายเป็นวีรบุรุษ[24] ส่วนในเหตุกราดยิงที่กรมยุทธศึกษาทหารบกก่อนหน้านี้ พลเอก ประวิตร วงษ์สุวรรณ รองนายกรัฐมนตรีและรักษาการนายกรัฐมนตรีในขณะนั้น เคยตอบคำถามต่อสื่อมวลชนในประเด็นการป้องกันเหตุกราดยิงในประเทศไทยว่า "ป้องกันยังไง บอกมาซิ บอกมา จะให้ทำอะไรบอกมาเลย โธ่"[25]